فهرست مستقل عدالتخواهی؛ هم تاکتیک هم استراتژی

با نام‌نویسی نامزدهای شرکت در یازدهمین دورۀ انتخابات مجلس شورای اسلامی، جمعی از نیروهای عدالتخواه به موازات نمایندگانِ دوگانۀ ملال‌آور اصلاح‌طلب_اصولگرا وارد رقابت‌های این دوره شده‌اند.

این رخداد می‌تواند آغازگر فصل نوینی در سپهر اجتماعی و سیاسی ایران باشد که با سیر نزولی ائتلاف‌های سنتی هم‌زمان شده است؛ کما اینکه در دیگر نقاط جهان، شاهد عدم اقبال به احزاب سنتی و روی آوردن مردم به نیروهای تحول‌گرا و ضد فساد هستیم.

در ایرانِ ما نیز، آن دسته از نیروهای عدالتخواه که با التفات به تحولات زمینه‌ای در داخل و صحنۀ جهانی، به ضرورتِ عبور از دسته‌بندی‌های سنتی دست یافته و در عمل نیز به آن پایبندند، در محور تغییرات نوین قرار خواهند گرفت.
نیازمندی چنین شرایطی آنست که عدالت‌خواهان تصویری شفاف از خود و برنامۀ عمل‌شان، به جامعه مخابره کنند. در غیر این صورت، محافظه‌کاران از هر دو سو - در همان گام‌های ابتدایی - با تخریب و انتساب عناوین و برچسب‌های مختلف، تلاش خواهند کرد نیروی جدید را از صحنه به در کرده و دوگانۀ سابق را تداوم بخشند. لذا ارائۀ چارچوب اصولی و محورهای اصلی برنامه، باید هر چه زودتر در دستور کار عدالت‌خواهان قرار گیرد.
اما در عرصۀ رقابت‌های انتخاباتی، تنها با تفکیک آشکار با جریانات سنتی (و عقبه‌های آنها) می‌توان تصویری روشن از اضلاع هویتی جریان عدالتخواهی ارائه کرد. این جداسازی باید هم‌زمان در فرم و محتوا صورت پذیرد؛ پیامِ متفاوت و فهرست مستقل.

تفکیک مورد اشاره، در بلندمدت به مددِ شکل‌گیری جریان و تقویتِ هویت مستقل عدالت‌خواهان در سپهر سیاسی خواهد آمد و در انتخابات پیش‌رو، آنها را از آسیبِ عدم محبوبیت ائتلاف‌های حافظ وضع موجود در امان خواهد داشت. همچنان که به شکل معکوس، اگر عدالت‌خواهان تنها راهیابی به مجلس را سرلوحۀ اهداف خود قرار دهند، ناگزیر از تن دادن به ائتلاف‌هایی خواهند شد که نتیجه‌ای جز خلط_هویتی و انکسار فرم و محتوای آنها نخواهد داشت.