روزگاری بود که فراوانی منابع خدادادی چون آب و برف بسیار بود و کسی فکر کمبود و جیره بندی آن را به مخیله اش خطور نمی کرد و دیدن قناتهای پر آب کویر و مناطق گرمسیر عادی بود. رودخانه ها پر بود و طغیانگر. اما با بخیل شدن آسمان در این چند دهه و خشک شدن قناتها و چاهها و کم آب شدن رودخانه ها، مشکل کم آبی عیانتر شده و شهرها و بخصوص کلان شهرها که پر مصرفترین و هدر دهنده ترین این نعمت خدادادی هستند در این ورطه گرفتارند. قاعدتا چشمها به سوی مسئولین برای حل این معضل دوخته شد. طفلکها مسئولین برای رفع مشکل و به امید نزول رحمت الهی و پر شدن سدها یک راه حل آنی و موقتی بکار بستند و آنهم کم کردن فشار آب تا آمدن فصل پاییز و بارش باران و رفع مشکل کم آبی. اوایل کارگر بود اما در سالهای بعد و کمبود باران مشکل بزرگتر شد لذا برای تامین آب کلان شهرها آب شهرهای کوچک را قطع کردند و یا فشار را به حداقل رساندند. تبلیغ عدم مصرف بی رویه و اعمال جرایم سنگین برای مشترکین پر مصرف هم کارگر نیفتاد. عملا استخرهای ویلاها پر، باغهای خصوصی با آب شرب آبیاری شد و کسی هم جریمه نشد.
- ۰ نظر
- ۲۴ مرداد ۰۳ ، ۱۷:۱۵